Oświadczenie Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu w sprawie zagrożenia demokracji w Polsce
Oświadczenie
Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego
w Poznaniu w sprawie zagrożenia demokracji w Polsce
Na kilka miesięcy przed wyborami parlamentarnymi wzrastający niepokój budzą zmiany ordynacji wyborczej, wprowadzane przez rządzącą koalicję z pominięciem szerokiej debaty publicznej niezbędnej w tak fundamentalnych kwestiach. Zmiany te nie wynikają z szczerej troski o suwerenność aktu wyborczego i reprezentatywność przyszłego sejmu, przeciwnie, mają na celu manipulowanie wolą narodu w imię interesów partii pozostających przy władzy. Godzi to w podstawy ustrojowe Polski w ich najbardziej czułym punkcie, mogąc stać się w dalszej perspektywie powodem do kwestionowania jej przynależności do organizacji krajów o autentycznej i ugruntowanej demokracji, przede wszystkim do Unii Europejskiej i NATO.
Kryterium autentycznej demokracji stanowi, jak wiadomo, przestrzeganie podczas wyborów co najmniej trzech podstawowych zasad: bezpośredniości, równości i tajności. Równość oznacza, iż głos każdego obywatela niezależnie od zajmowanej pozycji społecznej, wykształcenia, majątku, wyznania etc. ma taką samą wagę: jeden wyborca oddaje jeden i tylko jeden głos. Zasady te zostają złamane, jeżeli na przykład – jak chcą tego nowe regulacje – w zastępstwie starszych lub chorych obywateli głosują upoważnione przez nie osoby. Pozorne ułatwienie stanowi w istocie okazję do ubezwłasnowolnienia, a dokonane pogwałcenie zasady bezpośredniości wiąże się z praktycznym unieważnieniem zasady równości. Nic nie stoi na przeszkodzie, by pełnomocnicy głosowali nie według woli osób je delegujących, ale według własnych preferencji i de facto mieli kilka głosów. Wykluczenie tej możliwości pociągałoby z kolei za sobą konieczność uchylenia zasady tajności. O tym zaś, jak łatwo ubezwłasnowolnić niektóre grupy wyborców, świadczą dziwnie jednolite wyniki głosowań w domach opieki społecznej, nie wspominając o więzieniach.
Dla doraźnej korzyści zatem władza rezygnuje dzisiaj z praw demokratycznych, podczas gdy nawet skrajnie antydemokratyczne kierownictwo PRL-u podejmowało wysiłki, by nadać procedurom wyborczym pozory legalności i autentyzmu przez formalne przestrzeganie zasad równości i bezpośredniości. Jeżeli zaś ścisła współzależność trzech zasad demokratycznych wyborów zostaje dla praktycznej korzyści zignorowana w jednym momencie, to narzuca się pytanie o istotne powody takiego uprzywilejowania pragmatyzmu kosztem integralności sytemu prawno-ustrojowego, jak też o prawdziwy stosunek rządzących do demokracji.
Podobne wątpliwości budzi zapowiedź dwudniowych wyborów, uzasadniana chęcią pobudzenia aktywności wyborców. Znów cel pragmatyczny okazuje się tu ważniejszy od ustawy zasadniczej, która miałaby być zmieniona przez ustawę niższego rzędu. Konstytucja RP – uchwalona przecież ze świadomością reguł gramatycznych rządzących polszczyzną, w tym różnic między liczbą pojedynczą a liczbą mnogą – mówi wyraźnie, że „wybory zarządza się w dzień wolny od pracy”. Jeżeli postanowienia podstawowego aktu prawnego traktuje się tak elastycznie, że jeden dzień rozciąga się na dwa, można mieć podejrzenia, że i inne reguły będą podlegały względom pragmatycznym, a ich prawdziwą motywację będzie stanowić chęć przeprowadzenia woli władzy, a nie wyborców, których głosy mogą zostać na przykład podmienione. Jest to tym bardziej prawdopodobne, iż w ostatnich wyborach prezydenckich mieliśmy do czynienia z ordynarną próbą oszustwa w jednej z placówek dyplomatycznych, a jej sprawcy nie zostali wykryci i ukarani. Czystość intencji ustawodawców jest tym bardziej wątpliwa, że ostatnio została też przeprowadzona zmiana granic okręgów wyborczych tak, by głosy wyborców sprzyjających opozycji mogły zostać skutecznie zniwelowane przez zwolenników rządu.
Naruszenie zasad wyborczych nie odnosi się jednak tylko do tego, co dokonuje się przy urnie i nie sprowadza się do samego aktu wyborczego. Dotyczy też tego, co ma wpływ na ostateczny kształt decyzji wyborcy. Dlatego powinni mieć oni zagwarantowany nieograniczony i nieskrępowany dostęp do informacji, zarówno podawanych przez poszczególne partie, komitety wyborcze i kandydatów, jak i do wiadomości o tychże kandydatach, w szczególności do ich rzeczowej prezentacji i krytyki. W żadnym razie nie służy temu usuwanie z mediów publicznych programów krytycznie rozważających ważne dla Polski zagadnienia gospodarcze, polityczne i światopoglądowe, a zatem pobudzających debatę publiczną, skłaniających do samodzielnego myślenia i podejmowania świadomych decyzji. Sprzeciwia się także demokracji – zwłaszcza wobec monopolizowania przez koalicję rządzącą środków społecznego przekazu – ustawowy zakaz wykorzystywania w kampanii reklam telewizyjnych i radiowych, bilbordów etc.
Wyrazem zaś całkowitego, bolszewickiego zerwania nie tylko z duchem demokracji, ale w ogóle cywilizacji zachodniej jest publiczne zniesławianie przeciwników politycznych takie, jak to, którego „w majestacie prawa” dopuszczono się wobec Jarosława Kaczyńskiego. Widać stąd wyraźnie, że obecna władza nie ma zamiaru respektować nie tylko czynnego, ale i biernego prawa wyborczego.
Jest rzeczą zastanawiającą, że w tak ważnych dla demokracji sprawach nie zabrała głosu Pani Rzecznik Praw Obywatelskich, nie słychać obrońców swobód demokratycznych z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Zdumiewa zwłaszcza zwłoka w rozstrzygnięciu skargi na zmiany w ordynacji wyborczej przez Trybunał Konstytucyjny, która nie może być usprawiedliwiona brakiem czasu; przypomnijmy, iż w sprawie lustracyjnej Trybunał wydał negatywny wyrok w ekspresowym czasie, uniemożliwiając jej wejście w życie. Powstrzymanie obecnie uchwalonych zmian w ordynacji wyborczej uważamy za prawny i moralny obowiązek Trybunału. Brak decyzji przyjmiemy jako kompromitację Trybunału i utratę jego wiarygodności jako instytucji stojącej na straży porządku prawnego i konstytucji, które są filarem demokracji.
Apelujemy do wszystkich obywateli naszego kraju, którym zależy na prawdziwej demokracji, o skuteczny protest i działania przeciwko tym antydemokratycznym zmianom i praktykom. Trzeba dołożyć wszelkich starań, by pragmatyzm władzy, która nie podporządkowuje się prawom demokratycznym, ale podporządkowuje je swoim celom, nie skończył się wprowadzeniem rządów autorytarnych.
Chcemy demokracji autentycznej, a nie fasadowej. Dlatego protestujemy przeciwko zmianom zasad i regulacji wyborczych na kilka miesięcy przed aktem głosowania.
Równie stanowczo protestujemy przeciwko wprowadzaniu do walki wyborczej elementów metod stalinowskich – wykorzystywania psychiatrii do eliminacji przeciwników politycznych.
***
- prof. dr hab. Stanisław Mikołajczak – UAM; Przewodniczący AKO
- ks. dr Adam Adamski Cor – UAM
- mgr Przemysław Alexandrowicz – KIK
- dr Aleksandra Andruszewska – Inst. Wł. Nat. Poznań
- mgr Krystyna Andrzejewska – UAM
- prof. dr hab. Marek Andrzejewski – U Szczeciński
- dr Roman Andrzejewski
- dr hab. Bartłomiej Andrzejewski – PAN
- dr Róża Antkowiak – UAM
- prof. dr hab. Wiesław Antkowiak – UAM
- dr Adam Babula – UAM
- dr Lidia Banowska – UAM
- dr Arkadiusz Bednarczuk – UAM
- prof. dr hab. dr h.c. Czesław Błaszak – UAM
- mgr Janina Błaszak – PP
- prof. dr hab. dr h.c. Jacek Błażewicz – PP
- dr Paweł Binek – UP Kraków
- prof. dr hab. Krystyna Boczoń – UMed
- prof. dr hab. Władysław Boczoń – UAM
- prof. dr hab. Mieczysława Irena Boguś – PAN Warszawa
- dr Krzysztof Borowczyk – UAM
- ks. prof. dr hab. Paweł Bortkiewicz – UAM
- dr hab. Mariusz Bryl – UAM
- prof. dr hab. Jerzy Brzeziński – U Zielonogórski
- dr Krystyna Celichowska – lekarz
- doc. dr hab. Bogdan Celichowski – architekt
- dr Remigiusz Ciesielski – UAM
- prof. dr hab. med. Andrzej Cieśliński – UMed
- dr Ewa Ciosek – UAM
- dr Elżbieta Czarniewska – UAM
- prof. dr hab. Janusz Czebreszuk – UAM
- mgr Zbigniew Czerwiński – radny Sejmiku Wlkp.
- prof. dr hab. Jacek Dabert – UAM
- dr Mirosława Dabert – UAM
- mgr Jan Dasiewicz – UAM
- dr Maria Dąbrowska-Bąk – UAM
- mgr inż. Maria Dolata – architekt
- inż. Józef Drausowski
- prof. dr hab. Leon Drobnik – UMed
- prof. dr hab. Edward Dutkiewicz – UAM
- prof. dr hab. Maria Dutkiewicz – UAM
- dr Tadeusz Dziuba – radny Miasta Poznania
- mgr Sylwiana Firin – Gramowska
- mgr Agata Fischbach
- dr Jerzy Fischbach
- prof. dr hab. Antoni Florkiewicz
- mgr inż. Wojciech Foltyn - rolnik
- mgr Bogdan Freytag
- dr hab. Jerzy Galina – PAN
- mgr Witold Gedymin – UE
- dr Grzegorz Gertig – U Med
- prof. dr hab. Henryk Gertig – UMed
- prof. dr hab. Bożena Górczyńska-Przybyłowicz – UAM
- prof. dr hab. Witold Grzebisz – UP
- dr Michał Haake – UAM
- dr Jolanta Hajdasz – naucz. akad .
- mgr Iwona Horodecka – kustosz; Biblioteka Raczyńskich
- prof. dr hab. Henryk Hudzik – UAM
- mgr Eugeniusz Ilmak – U Zielonogórski
- prof. dr hab. Jacek Jackowski – PP
- prof. dr hab. dr h.c. Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz – UAM
- prof. dr hab. Dobrochna Jankowska – UAM
- prof. dr hab. Artur Jarmołowski – UAM
- prof. dr hab. Jarosław Jarzewicz – UAM
- dr Teresa Jerzak-Gierszewska – UAM
- prof. dr hab. Marek Jerzy – UP
- mgr Jolanta Jasińska – nauczyciel
- prof. dr hab. Tomasz Jasiński – UAM
- mgr inż. Andrzej Judek
- prof. dr hab. Stefan Jurga – UAM
- mgr Kazimierz Jósko-Wielgocki – radca prawny
- dr Józef Kapusta – IBiA Warszawa
- prof. dr hab. Janusz Kapuściński
- dr Zofia Karaszkiewicz
- dr Anna Kasprzyk – UAM
- prof. dr hab. Andrzej Kaźmierski – UAM
- mgr Iwona Klimaszewska – UAM
- prof. dr hab. Bożena Klimczak – UE Wrocław
- prof. dr hab. Zdzisław Kołaczkowski – AWF
- mgr Izabela Komar-Szulczyńska – UAM
- prof. dr hab. Aleksander Kośko – UAM
- prof. dr hab. Maciej Kozak – UAM
- prof. dr hab. Edmund Kozal – UP
- prof. dr hab. Stanisław Kozłowski – UP
- prof. UP dr hab. Henryka Kramarz – UP Kraków
- prof. dr hab. Marek Kraska – UAM
- prof. dr hab. Tadeusz Marek Krygowski – U Warszawski
- dr Henryk Krzyżanowski – UAM
- dr Grzegorz Kucharczyk
- dr Dariusz Kucharski – Warsztaty Idei Obywateli Rzeczypospolitej
- prof. dr hab. Mieczysław Kujawski
- prof. dr hab. Maria Kujawska – UAM
- mgr Ewa Kuleczka - Drausowska
- dr Małgorzata Kulesza-Kiczka – lekarz
- dr Katarzyna Kulińska – PAN
- prof. dr hab. Tadeusz Kuliński – PAN
- dr Krystyna Laskowicz – naucz. akad.
- dr Przemysław Lehmann – PAN
- mgr Elżbieta Leszczyńska – UAM
- dr Maria Leśniewicz – PP
- prof. dr hab. Ignacy Lewandowski – UAM
- dr Jarosław Liberek – UAM
- mgr Jolanta Lisiak – architekt
- mgr Rafał Lisiak – architekt
- mgr Agata Ławniczak – dziennikarz
- dr Eryk Łon – UE
- mgr Małgorzata Łośko – UAM
- dr Piotr Łukasiak – PP
- prof. dr hab. Andrzej Maciejewski – UAM
- ks. kan. lic. Tadeusz Magas – duszpasterz „S”
- dr hab. Przemysław Makarowicz – UAM
- prof. dr hab. Andrzej Malinowski – UAM
- prof. dr hab. Jerzy Marcinek – UP
- prof. dr hab. Arkadiusz Marciniak – UAM
- prof. dr hab. Wojciech Markiewicz – PAN
- mgr Jan Martini – artysta muzyk
- mgr Helena Materny – nauczyciel
- mgr Ryszard Materny
- mgr Maria Matysiak – UAM
- inż. Janusz Matysiak – przedsiębiorca
- dr Jerzy Michalik – UAM
- prof. dr hab. inż. Jacek Bolesław Michalski – UP
- dr Bożena Mikołajczak – UAM
- prof. dr hab. Krzysztof Moliński – AMuz
- mgr Celina Monikowska-Martini – artysta muzyk
- prof. dr hab. Grzegorz Musiał – UAM
- prof. dr hab. Czesław Muśnicki – UP
- mgr Danuta Namysłowska
- prof. dr hab. Andrzej Nowak – UJ Kraków
- mgr Wilhelmina Nowak
- prof. dr hab. Elżbieta Nowicka – UAM
- dr Małgorzata Okulicz-Kozaryn – UAM
- prof. dr hab. Radosław Okulicz-Kozaryn – UAM
- Włodzimiera Pajewska – UAM
- inż. Ryszard Paprzycki
- prof. dr hab. Jan Paradysz – UE
- prof. dr hab. Stanisław Paszkowski – UP
- dr Andrzej Pawuła – UAM
- prof. dr hab. Krystyna Pecold – UMed
- dr Barbara Pelplińska – UAM
- dr Ryszard Piasek – reżyser
- mgr Mikołaj Pietraszak-Dmowski – Fundacja Raczyńskich
- prof. dr hab. Barbara Piłacińska – UAM
- dr Ryszard Piotrowicz – UAM
- dr hab. Jacek Piszczek – IOR PIB Toruń-Poznań
- dr hab. Jan Prostko-Prostyński – UAM
- mgr Maria Przybylska – UAM
- prof. dr hab. Andrzej Przyłębski – UAM
- prof. dr hab. Zdzisław Puślecki – UAM
- dr Jacek Radomski – UAM
- dr Wiesław Ratajczak – UAM
- dr hab. Lucyna Rempulska – prof.nadzw. PP
- mgr Emilia Rogalińska – nauczyciel
- prof. dr hab. Tadeusz Rorat – PAN
- prof. dr hab. Grzegorz Rosiński – UAM
- dr Lech Różański
- mgr Wanda Różycka-Zborowska – reżyser
- prof. dr hab. Wojciech Rypniewski – PAN
- prof. dr hab. Jan Sadowski – UAM
- prof. dr hab. Jerzy Samson-Zakrzewski – UMed
- mgr Halina Aurelia Siwa – dziennikarz
- prof. dr hab. Jan Skuratowicz – UAM
- dr Andrzej Jan Skrzypczak – PP
- prof. dr hab. Marian Smoczkiewicz – UMed
- mgr Janusz Smólski
- mgr Maria Sobańska-Liberek – UAM
- prof. dr hab. Marek Sozański – PP
- mgr Zygmunt Sporny – UAM
- dr Teresa Stanek
- prof. dr hab. Anna Stankowska – UAM
- prof. dr hab. Wojciech Stankowski – UAM
- mgr Piotr Stawicki – radca prawny
- mgr Gabriela Stępczak
- prof. dr hab. Kazimierz Stępczak – UAM
- prof. dr hab. Wojciech Suchocki – UAM
- prof. dr hab. Eugeniusz Szcześniak – UAM
- prof. dr hab. Zofia Szczotka – UP
- dr hab. Andrzej Szpulak – UAM
- prof. dr hab. Jacek Sztaudynger – U Łódzki
- mgr Maciej Szulc – przedsiębiorca
- prof. dr hab. Roman Szulc – UMed
- dr Mirosław Szulczyński – UAM
- mgr Halina Szwarc-Hetmaniak – lekarz
- dr Hanna Szweycer
- prof. dr hab. Michał Szweycer
- prof. dr hab. Zofia Szweykowska-Kulińska – UAM
- dr Urszula Szybiak-Stróżycka – UAM
- prof. dr hab. Henryk Szydłowski – UAM
- mgr Stanisław Szymański – przedsiębiorca
- ks. prof. dr hab. Jan Szymczyk – KUL Lublin
- prof. dr hab. Wojciech Święcicki – PAN
- prof. dr hab. Jerzy Tarajkowski – UE
- prof. dr hab. Kazimierz Tobolski - UAM
- mgr Grzegorz Tomczak – reżyser
- prof. dr hab. Lech Torliński – UMed
- mgr Jacek Tuchołka
- prof. dr hab. Ryszard Vorbrich – UAM
- prof. dr hab. Jerzy Bożydar Warchoł – UMed
- dr Marek Wedemann – UAM
- dr Maria Wejchan-Judek – PP
- prof. dr hab. inż. Jerzy Weres – UP
- dr Józef Wieczorek – Niezależne Forum Akademickie
- dr Jerzy Wierzchowiecki – Szpital Miejski Grodzisk Wlkp.
- prof. dr hab. Michał Wierzchowiecki – UMed
- dr Maria Wołuń-Cholewa – UMed
- prof. dr hab. Andrzej Wybrański
- prof. dr hab. Barbara Wysocka – PAN
- prof. dr hab. Zygmunt Zagórski – UAM
- mgr Maria Zawadzka – nauczyciel
- prof. dr hab. Stefan Zawadzki – UAM
- mgr Tomasz Zdziebkowski – przedsiębiorca
- dr Franciszek Zerbe – lekarz
- dr Jerzy Zerbe – UAM
- mgr Małgorzata Zielonacka – adwokat
- dr Andrzej Zielonacki – adwokat
- dr Tadeusz Zysk – przedsiębiorca
- Jerzy Żarnowski – em. HCP
- prof. dr hab. Tadeusz Żuchowski – UAM
- dr Jakub Żmidziński – PP
Poznań, 25.06.2011r.
NAWET ZA KOMUNY...
Źle się dzieje z Rzeczypospolitą
Jak patrzę na te wszystkie świństwa, które od dłuższego czasu wyrządza Polsce Platforma, gdy widzę jak wyłącza kolejne hamulce w parciu do przejęcia władzy absolutnej i mono-partyjnego zarządzania Państwem, coraz częściej myślę, że chyba nawet za komuny nie było aż tak źle z Rzeczypospolitą. Tę samą opinię coraz częściej słyszę od moich znajomych.
Żeby wszystko było jasne. Komunistów nie cierpiałem każdą cząstką duszy, bo mi wykończyli ojca. Ale muszę sprawiedliwie przyznać, że czerwoni przynajmniej stwarzali pozory, że liczą się z ludźmi. Natomiast arogancja, bezczelność, hucpa, grubiaństwo i buta Platformy sprawiają, iż coraz częściej dochodzę do wniosku, iż ta partia w pomiataniu ludźmi posuwa się znacznie dalej, niż niegdyś Polska Zjednoczona Partia Robotnicza.
Platforma wygrała wybory, bo miało być lepiej i inaczej. A co mamy, każde dziecko widzi. Co tam Polska. Co tam Bóg, honor i ojczyzna. Co tam narodowa pamięć i dziedzictwo kultury. Co tam przyzwoitość. Co tam gospodarka. Co tam dług publiczny. Co tam bezpieczeństwo kraju. Ważne jest tylko by wygrać kolejne wybory i utrzymać władzę.
Zdeptano polityczny obyczaj. W dążeniu do partyjnej hegemonii nie ma już poczucia wstydu. Nastało prawo dżungli. Kto silniejszy, ten lepszy. Cham chama chamem pogania. Wszystkie chwyty dozwolone. Byle rządzić! Zagarnąć jak najwięcej stanowisk! Obsadzić przyczółki. Usunąć niewygodnych, choćby byli genialnymi fachowcami!
Historia zatoczyła błędne koło. Pod koniec lat siedemdziesiątych ceny poszły w górę. Dziesięć lat później naród się zbuntował. Zrodziła się Solidarność. „Upadła” komuna. Odzyskaliśmy wolność. Wywalczyliśmy sobie demokrację, za co wielu zapłaciło życiem.
A co było dalej? Pewien zegarmistrz światła purpurowy rezydujący przy ulicy Czerskiej zabełtał tak Polakom w głowach, iż ani się obejrzeli, gdy wrócili do modelu zarządzania Państwem prawie identycznego, jak przed czerwcem 89. Wszystko znów jak za komuny. Tylko ludzie przefarbowani i wystrój zmieniony.
Dlaczego tak jest?
Ktoś teraz może spytać, dlaczego tak się dzieje. Co takiego się stało, że do tego dochodzi?
Myślę, że odpowiedź jest prosta. Po raz kolejny oszukano ludzi. Ale tym razem jest to szachrajstwo na gigantyczną skalę, którego skutki mogą trwać latami. Już tłumaczę.
Gruba kreska Tadeusza Mazowieckiego i zablokowanie lustracji przez Adama Michnika pozostawiły komunistów u władzy de facto na kilka pokoleń. W efekcie post-komuniści przez cały czas dzierżyli i nadal dzierżą (przepraszam za ten rusycyzm, który jednak stosuję celowo) w swoich rękach decyzyjne stanowiska we wszystkich instytucja i urzędach kluczowych dla Państwa. Żadnemu z tych gagatków włos nie spadł z głowy do dnia dzisiejszego.
Żeby ludziom zamydlić oczy rozdzielili swoje role. Jedni schronili się pod płaszczykiem „prawicowej” Unii Demokratycznej, potem Unii Wolności, a obecnie Platformy Obywatelskiej, drudzy natomiast poszli do tak zwanych partii lewicowych.
I choć stwarzano pozory, że jest inaczej, obydwie te paczki starych, wypróbowanych kolesiów harmonijnie współpracowały ze sobą przez ostatnie dwadzieścia lat tyle, że w formie sprytnie zakamuflowanej.
Obecnie uznano, że ludzie są już dostatecznie ogłupieni żeby znowu oficjalnie się połączyć (planowana koalicja PO-SLD) i wziąć w swoje łapska Polskę na całe dekady, zarządzając znów krajem jak za najlepszych czasów komuny, która jak widać nie całkiem do końca upadła, a przyczaiła się tylko czekając na lepsze czasy, które właśnie dla niej nadchodzą.
Partia przewodnią siłą narodu
Pod takim hasłem rządziła PZPR. Wszystko było podporządkowane jedynie słusznej linii partii. Tylko partia rządząca wiedziała wszystko najlepiej. Niech tylko przypomnę swojsko brzmiące hasła: „Przyjaźń, sojusz i współpraca z ZSRR – gwarancją bezpieczeństwa i rozwoju Polski!”; „PZPR – ZSL – SD – to sojusz, partnerstwo i świetlana przyszłość”; „Polska Zjednoczona Partia Robotnicza jedyną nadzieją narodu!”...
A cóż mamy teraz? Prawie dokładnie to samo. Od rana do wieczora, wspierani dyskretnie przez aparatczyków SLD, propagandziści PR tłuką Rodakom do głowy, że wyłącznie Platforma może im zapewnić wiekuiste szczęście i dobrobyt. Że tylko oni wiedzą, co dobre dla Polski. A reszta społeczeństwa to nacjonalistyczni maniacy i oszołomy spod znaku Ojca Dyrektora. Że opozycja to wróg, którego należy niszczyć wszystkimi możliwymi sposobami.
Za komuny nielegalną opozycję nazywano „elementami wrogimi władzy ludowej”. Dzisiaj legalna opozycja to „wroga zeuropeizowanej Polsce ciemna, moherowa masa”. Kto by się z taką hołotą liczył. „Dorżnąć watahy” (Sikorski), niegdyś „Odrąbać ręce reakcjonistom” (Cyrankiewicz). Albo, „Uciszyć wyjące bydło” (Bartoszewski), niegdyś „Zniszczyć reakcyjnych bandytów” (Władysław Gomułka), można by mnożyć przykłady.
Jak zobaczyłem formułę i oprawę niedawnej konwencji Platformy w gdańskiej Hali Arena, przypominały mi się jak żywo wszystkie kolejne zjazdy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Sali Kongresowej Pałacu Kultury. Ten sam partyjniacki entuzjazm, praktycznie te same hasła ("Razem możemy więcej!”, „Platforma Partią Sukcesu!”), ten sam spęd działaczy, to samo uwielbienie dla partyjnego przywódcy, autobusy ściągnięte z całej Polski, wodzireje, zapiewajło i klakierzy, słowem wypisz wymaluj apogeum szczytowania komuny. Nawet czerwonego było tyle samo, a może i więcej.
A więc wszystko to samo tylko adresy inne. Kiedyś władza okopała się w Domu Partii przy Nowym Świecie. Dzisiaj, jej pobratymcy gnieżdżą na Czerskiej i Ordynackiej. Z jedną tylko różnicą. Komuniści nie skrywali przed ludźmi adresu swej głównej kwatery.
Propaganda sukcesu
Wikipedia tak określa propagandę sukcesu towarzysza sekretarza Edwarda Gierka, cytuję:
„Dla okresu rządów Edwarda Gierka charakterystyczna była propaganda sukcesu, której głównym celem było wyolbrzymianie dokonań ekipy rządzącej, oraz maskowanie niepowodzeń i porażek rządu (zwłaszcza w sferze gospodarczej). Posługiwano się frazesami o "dynamicznym rozwoju", "cudzie gospodarczym" i "budowaniu nowej Polski"...”, tyle cytatu z Wikipedii.
No i cóż ja mam jeszcze dodać? Wszystko jak kiedyś. Trzeba tylko zamienić nazwisko towarzysza sekretarza nazwiskiem Premiera Zielonej Wyspy Wiekuistej Szczęśliwości, żeby się przekonać, iż nie ma praktycznie żadnej różnicy pomiędzy Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą, a Platformą Obywatelską.
No może z jednym wyjątkiem. Premier Tusk w ciągu czterech lat zadłużył Polskę wielokrotnie bardziej, niż Towarzysz Gierek w ciągu pełnej dekady. I jeszcze jedno. Tamten dług nam częściowo umorzono, a ten będziemy spłacać my, nasze dzieci, wnuki, prawnuki... i nigdy nie wyjdziemy z tego, w co nas wpuścił ten pętak obłąkany władzą. Odpicowany, wygadany, gładki, ale niebezpiecznie nieodpowiedzialny, śliski i jakiś taki strusiowato nielotny.
Chleba i igrzysk
W czasach gomułkowsko-gierkowskich, żeby dać ludziom poczucie luksusu, od czasu do czasu rzucano na rynek banany, zwiększano deputat węglowy, bądź przyznawano talon na syrenkę. Ale te „luksusy” miały za zadanie zobowiązywać ludzi do podświadomej wdzięczności dla władzy.
Dzisiaj, lansowanym przez Platformę symbolem luksusu stało się zjedzenie w mieście suszi, plazmowy telewizor na ścianie i zachodnia bryka kupiona na kredyt. A media mainstreamowe tłuką ludziom do głowy przy każdej okazji, że to wszystko dzięki rządowi Platformy i naszemu genialnemu „Słońcu Peru”. I wdzięczny naród głosuje jak trzeba. Lecz ludzie jeszcze nie wiedzą, że chcąc spłacić zaciągnięty kredyt, już niedługo, będą musieli przyjąć każdy postawiony warunek.
Naczelnym hasłem peerelu było: „Tysiąc szkół na tysiąclecie”.
Teraz, przefarbowani na różowo siewcy nowego porządku od rana do wieczora skandują to samo hasło, tylko szkoły zastąpiono orlikami, a „tysiąclecie” zmieniono na „Euro 2012”. A chirurdzy PR Platformy Obywatelskiej wszczepili podstępnie w polskie mózgi chipa, który generuje bezustanny sygnał, że cwaniactwo to cnota, a uczciwość to obciach i zbędny przeżytek.
Jak widać, mechanizm pozostał ten sam, tylko socjotechnika bardziej wyrafinowana.
Ale nawet komuniści nie zdołali tak zdemoralizować i ogłupić ludzi, gdyż nie zdążyli zniszczyć rodzimej kultury, co niestety w całej rozciągłości udaje się ludziom Tuska, gdyż jedynym sukcesem pana Premiera na tym polu było zniżenie poprzeczki intelektualnej Polaków do poziomu Champions Ligi.
Cenzura
W czasach reżimowych cenzurą zajmowała się instytucja państwowa o nazwie „Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk” z siedzibą przy ulicy Mysiej. Pracujący tam cenzorzy badali wszelkie formy przekazu informacji z punktu widzenia ich zgodności z aktualną polityką rządzącej partii. Oni ustalali, co wolno, a czego nie wolno mówić, pisać i słuchać.
Dzisiaj ludzie Tuska krzyczą, że cenzury już nie ma. Otóż, nic bardziej pokrętnie kłamliwego. Bo cenzura jest nadal i to głębsza niż kiedyś, tyle, że działa pod zmienioną nazwą. Dzisiaj cenzurę zastąpiono „terrorem poprawności politycznej”.
Kiedyś cenzorów było wielu. Dziś jest tylko jeden. Ten generalissimus nowej generacji urzęduje na ulicy Czerskiej. To on, przy pomocy swej Gazety nie bez powodów nazwanej Wyborczą, oraz zaprzedanych mu dziennikarzy ustala, co należy mówić, czego i kogo słuchać, kto jest dobry, a kto zły, gdzie należy bywać, a gdzie nie wolno pod żadnym pozorem, co jest słuszne, a co głupie, co jest powodem do dumy, a co jest obciachem, kogo popierać, a kogo wykluczać. Sprzeciwisz się temu to jesteś „niepoprawny politycznie”. Więc ludzie się boją.
Jego Gazetą żywi się tak zwany Salon, czyli grono pół-inteligentnych przygłupów, którym generalissimus z Czerskiej sprytnie wmówił, że stanowią lepszą od moherowej reszty elitę, w co ci oczywiście uwierzyli i chcąc za wszelką cenę zachować nienależny im status stali się bezkrytyczni.
Z kolei na Salon snobują się całe rzesze ćwierć-inteligentów, albo, jak kto woli żelazny elektorat Platformy, a dzięki temu cenzura jak nigdy wcześniej szaleje pod rządami Tuska, choć formalnie jej nie ma.
Słowo cenzor brzmiało niegdyś szpetnie, teraz, zastąpione synonimem „poprawności politycznej” brzmi pięknie, postępowo i świetliście. I nikt nie podskoczy, nikt się nie wychyli, ogarnięty strachem przed zmową milczenia i ostracyzmem Salonu.
A więc znowu to samo, co w czasie komuny, tyle, że czerwoni byli mimo wszystko mniej wyrafinowani i pokrętni.
Demonstracja siły
W okresie gierkowskim, gdy naród się burzył przeciwko rządowi, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza wyprowadzała na ulice ZOMO (Zmotoryzowane Oddziały Milicji Obywatelskiej). Poza przypadkami drastycznymi, na ogół kończyło się to postraszeniem ludzi, rzuceniem kilku petard, puszek z gazem łzawiącym i ścieżkami zdrowia. Komuniści starali się nie zamykać ludzi, bo się bali opinii publicznej.
Dzisiaj rząd Premiera Tuska jest już pewny swojej bezkarności. Bo jakże inaczej nazwać uliczne łapanki i aresztowania kibiców, nie kiboli, jedynie za to, że się ośmielili rozwinąć nieprzychylny rządowi Premiera Tuska transparent.
Ba. To jeszcze nie koniec. Za komuny, zwiniętych z ulicy wypuszczano zwykle z aresztów po 48 godzinach, nie chcąc drażnić ludzi. A dzisiaj, prokuratorzy Plaftormy robią pokazowe, przyśpieszone procesy i wlepiają wyroki dzieciakom. Ostatni wyrok: dziesięć miesięcy za antyrządowy napis na szkolnym murze.
Pod rządami Tuska jakość demokracji zdewaluowała się doszczętnie. Zastrasza się ludzi. W obronie władzy używa się broni. Na razie gładko-lufowej. Przykro mi to mówić, ale takiej buty nie prezentowała dotąd żadna polska władza.
Front Jedności Narodu na straży polityki partii
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza szczyciła się zawsze, że grupuje w swych szeregach ludzi wszystkich opcji społeczno-politycznych. Do PZPR mógł przystąpić każdy, co miało stanowić potęgę tej wszechmocnej Partii. Jedynie słuszna linia, sterowanie z góry i wszystko wiedzący Sekretarz.
A jak jest dzisiaj? Prawie dokładnie tak samo.
Tylko dawniej były sojusze, dzisiaj są transfery.
A Platforma, jak dworcowa dziwka odda się każdemu, byle się opłacało dla przejęcia władzy absolutnej, vide: Radosław Sikorski, Antoni Mężydło, Paweł Zalewski, a ostatnio Bartosz Arłukowicz i Joanna Kluzik-Rostkowska. Czyż to nie jest współczesny Front Jedności Narodu? Wszystko w jednym. Takie zalatujące zgnilizną, skisłe wysypisko śmieci, zdegenerowany twór bez rodowodu, od sasa do lasa, ad prawa do lewa, bez pomysłu na Polskę, bez ideowej wizji, byle tylko podnieść słupki sondażowe.
A potem już tylko rządzić! Rządzić!! Rządzić!!! Trzymać władzę!!! I mamić ludzi słowami Wisławy Szymborskiej:
„Partia (tym razem Platforma),
należeć do niej,
z nią działać, z nią marzyć,
z nią w planach nieulękłych, z nią w trosce bezsennej,
wierz mi, to najpiękniejsze,
co może się zdarzyć...”
Wybory jesienią. Jeśli oddacie swój głos na Platformę, to pamiętajcie, że przestrzegałem, żebyście później całymi latami nie musieli jojczeć:
MIAŁEŚ CHAMIE ZŁOTY RÓG!!!
ŚNIŁA CI SIĘ CZAPKA Z PIÓR!!!
OSTAŁ CI SIĘ JENO SZNUR!!!”
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
Kurdę, ile ludzi wykształconych. A ponoć PiS jest taki ciemny i tylko podstawówka na nich głosuje
PiS myśli o Polsce i Polakach. PO o stołkach.