Wojna i pokój naszych Kresów. (Michał Kryspin Pawlikowski)

Wystarczyło jednej stronicy, ażebym uległ wpływowi tego narkotyku i przeczytał jednym tchem 577 stronic dużego formatu. (Czesław Miłosz)

Polska szlachta zagrodowa ma w literaturze szczęście. Po Dobrzyniu z Pana Tadeusza, po Laudzie z Potopu, po Bohatyrowiczach z Nad Niemnem, otrzymujemy czwarty pomnik: Czarnyszewicza Smolarnię. (Jędrzej Giertych)

Czy wiesz, że dziesięć lat temu wyszła książka po polsku w Argentynie, o której boję się Ci pisać w za dużych superlatywach, bo tak namiętnie ją pokochałem. Pisana przez zagrodowego szlachcica znad Berezyny. Język słowotwórczy, dźwięczny, półbiałoruski. Konkretność wizji, miłość ziemi, drzew, chmur, obok której Reymont sztuczny jest i zimny, obok której myśleć można tylko o Panu Tadeuszu.
(Józef Czapski w liście do Jerzego Stępowskiego)

O autorze:

Florian Czarnyszewicz (1900-1964) - urodził się w okolicach Bobrujska. Pochodził z drobnej szlachty zagrodowej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. W 1921 zamieszkał w Wilnie. W 1924 wyemigrował do Argentyny, gdzie przez wiele lat pracował jako robotnik. Zmarł w Villa Carlos Paz. Był autorem czterech wybitnych, wydanych na emigracji powieści: Nadberezyńcy (1942), Wicik Żywica (1953), Losy pasierbów (1958) oraz Chłopcy z Nowoszyszek (1963).

http://ksiegarnia.arcana.pl/proza/42-florian-czarnyszewicz-nadberezenczycy.html