Marszałek Sejmu, Pani Ewa Kopacz 

Szanowni Państwo!

4 czerwca 2014 r. przypada 25 rocznica kontraktowych wyborów w Polsce, której nadano nazwę III RP. Z tej okazji data ta ma stać się również świętem państwowym, zapewne w życie wejdzie także ustawa o statusie weterana opozycji.

Jednak w tej sytuacji trzeba przypomnieć fakt, że w ciągu tych 25 lat dla byłych opozycjonistów władze III RP nic nie zrobiły. Tysiące działaczy z okresu stanu wojennego żyje na skraju nędzy – brak pracy, głodowe renty i emerytury, przewlekłe choroby, przedwczesne śmierci, a nawet przypadki samobójstw z powodów socjalno – bytowych. A na drugim biegunie – dostatek i bezpieczny byt tych, przeciwko którym walczyli o wolność i niepodległość w okresie komunistycznego reżimu. Generalskie uposażenia peerelowskich notabli, wysokie renty i emerytury byłych ubeków, esbeków i postpezetpeerowskich elit, resortowe szpitale specjalistyczne i uzdrowiska, uwłaszczenie komunistycznej nomenklatury na majątku narodowym. Skutki braku rozliczenia partii komunistycznej z punktu widzenia prawnego, moralnego i etycznego widoczny jest na przykładzie dzisiejszej Ukrainy, gdzie spadkobiercy Związku Sowieckiego demontują niepodległość tego kraju i podporządkowują go Moskwie.

Nie sposób nie zadać pytania: dla kogo ta nowa, III RP okazała się lepszym domem? Gdzie podziała się elementarna sprawiedliwość – nie tylko ta historyczna, ale także ta – socjalna? Zniknęła międzyludzka solidarność oparta na fundamentalnych, uniwersalnych wartościach chrześcijańskich. Budowanie stosunków społecznych nie jest oparte o katolicką naukę społeczną, a encykliki Ojca Świętego Jana Pawła II dla wielu polityków to „opium dla mas”.

Orderami, które otrzymujemy w ostatnim czasie od Państwa Polskiego, bytu sobie nie polepszymy. Projekt ustawy, która wejdzie niedługo w życie, mówiącej o żebraninie w MOPS-ach, jest dla nas kolejnym upokorzeniem.

Dlaczego byłym komunistycznym notablom, funkcjonariuszom służby bezpieczeństwa oraz wyższym oficerom LWP nie obniżono rent i emerytur do średniej krajowej, by tym samym polepszyć los byłym działaczom opozycji niepodległościowej? Pan Premier swego czasu obiecał, iż po przyjęciu ustawy obniżającej świadczenia funkcjonariuszom UB i SB, część „odzyskanych” pieniędzy odda na podwyższenie głodowych świadczeń najbiedniejszej części opozycji. Cóż, obiecywać a wypełniać obietnice – to dwie różne rzeczy...

4 czerwca 2014 będziecie Państwo świętować na uroczystych spotkaniach, okraszonych występami znakomitych zespołów (między innymi Rolling Stones) i przy suto zastawionych stołach – na co pójdzie zapewne kilka, jeśli nie kilkanaście milionów złotych. Będziecie się Państwo bawić w gronie osób, które zostaną zaproszone i stać je będzie na przybycie do stolicy. Niestety, o kilku tysiącach tych szarych konspiratorów, dzięki którym te uroczystości w ogóle maja rację bytu, zapewne się zapomni. Czy nie należało raczej tych kilkunastu milionów złotych przeznaczyć ku pożytkowi owych ludzi - zagonionych, sfrustrowanych, chorych, bez nadziei na lepsze jutro?

Nie spodziewamy się bezpośredniej odpowiedzi od Państwa, a listów z Kancelarii, pełnych frazesów i grzecznościowych sformułowań – raczej nie bardzo pragniemy. Mamy jednak nadzieję, że posłanie nasze wywoła chwilę refleksji i zadumy. Może skłoni do pewnych działań w związku z polepszeniem sytuacji socjalnej tych paru tysięcy patriotów, którym należy się szacunek i pomoc. Tym bardziej, że Państwo byli także zaangażowani w tamtych czasach w działalność opozycyjną.